Tussen hel en hemel zit maar 5 minuten fietsafstand

Avonturen kunnen uit een vreemde hoek komen. Soms kom je abrupt van de hemel in de hel of andersom. Ik verwachtte dinsdagavond 'gewoon' een workshop creatief schrijven te geven, maar dat pakte heel anders uit.

Die avond fietste ik dus naar een café toe. Daar zou ik in een ruimte op de eerste etage aan mijn cursisten vertellen dat je heel veel schrijfinspiratie kunt halen uit de krant. Eenmalig moesten we uitwijken naar een andere plek, omdat 'ons zaaltje' in een ander café al volgeboekt was. Ik zal geen bedrijfsnaam noemen, maar ik had al eerder workshops op het noodadres gegeven. Toen had het café een andere eigenaar, maar dat zou niet zoveel uitmaken. Toch?

Ik kwam aan fietsen en ik zag dat de gevel verscholen ging achter een grote klusbus. Ik wist dat ze verbouwd hadden, maar dat was toch al klaar? 

Binnen was het café vrijwel uitgestorven. De barkeeper stond te darten met de enige bezoeker. Ik liep ernaartoe en stelde me voor.

De barkeeper nam me gelijk mee naar boven, zodat ik de workshopruimte kon zien. Door het 'een gezellige rommel' te noemen, plak ik een eufemistisch etiket op wat ik daar aantrof. Van voorgaande keren wist ik dat het een sobere, maar functionele ruimte was. Nu stond het volgepakt met partytafels en ander straatmeubilair. Langs de wanden zag ik een oude, beige koelkast en wat rommelige kleinmeubels. Ik weet zeker dat de mensen bij de Kringloop hun neus ervoor zouden ophalen! In het midden was een ruimte vrijgemaakt waar twee tafels tegen elkaar aangeschoven stonden. Eromheen was plaats voor een man of acht. De deur was uit het kozijn gehaald, waardoor er een open verbinding was met de overloop.

Moest ik hier cursisten ontvangen? De vorige keer zaten we in een smaakvol ingerichte ruimte waar zelfs kunst aan de muur hing. Nu zouden we ons moeten behelpen op een rommelzolder!

'Ik drink beneden wel een cappuccino, want dan kan ik de cursisten opvangen,' zei ik tegen de barkeeper. 'De melk is op,' antwoordde hij. Ik weet niet of ik mijn verbazing heb kunnen verbergen. Was ik in een café of kraakpand beland?

Maar er zat niets anders op dan er het beste van te maken. De cursisten waren onderweg en ik zou nooit zo snel een alternatief kunnen regelen. Daarom ging ik aan de bar zitten en ik bestelde een thee. Eén voor één druppelden mijn schrijfsters, dit keer zijn het allemaal dames, binnen en elke keer als iemand bestelde, hield ik mijn hart vast. Toch geen latte macchiato of cappuccino? 

Eenmaal boven in onze workshopruimte verzekerde ik de dames dat we de volgende keer weer in het leuke café bij het oude postkantoor zouden gaan zitten. Dapper knikten ze en we startten met de workshop.

De eerste cursiste begon haar zelfgeschreven verhaal voor te lezen en de andere cursisten en ik hadden de taak om een pluspunt en een leerpunt op te merken. Maar ze had nog niet een paar zinnen gelezen of de klusjesman kwam kloffend de trap af. Een paar zinnen later kwam hij weer boven, het was duidelijk dat hij even wat gereedschap uit de klusbus voor de deur had gehaald. Terwijl de cursiste stug doorlas, hoorde ik hem boven onze hoofden rommelen. Wat deed die man toch allemaal? 

Ik kreeg geen tijd om lang daarover na te denken, want de voorlezende cursiste was nog maar een paar alinea's verder, toen een elektrisch apparaat aansloeg met een hard zoemend geluid. De tafel trilde zelfs! Was het de motor van de koelkast die aanging? De cursiste merkte dat wij vooral met het geluid bezig waren en ze begon luider en luider voor te lezen. Ik had enorm met haar te doen, maar het voelde ook fout als ik haar midden in haar verhaal zou onderbreken. Toen ze haar laatste woorden had uitgesproken, sprong ik op om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Onder een tafel, naast de oude, beige koelkast stond een apparaat. Het leek wel een generator of zoiets. Zwaar geïrriteerd beende ik naar beneden om de barkeeper duidelijk te maken dat dit echt niet kon. Het apparaat moest uit, want anders kon ik niet lesgeven.

De barkeeper schudde zijn hoofd. Het was geen generator, maar het koelsysteem voor het bier. Het kon dus niet uit. Maar natuurlijk wilde hij wel even boven komen luisteren en hij zou de klusjesman vragen wat hij eraan kon doen. 

Boven in de workshopruimte hadden de cursisten inmiddels de koppen bij elkaar gestoken. Een van de deelneemsters bood haar huis aan en gelukkig was dat op 5 minuten fietsafstand. Dankbaar maakte ik van dit gebaar gebruik, want hier wilde ik niet langer blijven. Wat had de eigenaar van dit café ons voor schut gezet!

Resoluut trokken we onze jassen aan en we liepen naar beneden. Daar wachtte de volgende verrassing. De barkeeper was zo servicegericht, dat hij ons gewoon liet betalen voor het kopje thee dat we hadden gedronken. Natuurlijk had ik moeten protesteren, maar ik was murw geslagen door zoveel onbenul. Het minste wat ik nu kon doen, was de thee voor mijn cursisten betalen en daarom trok ik mijn portemonnee. Daarna was ik heel erg snel buiten.

Bij de cursiste thuis wachtte ons een nieuwe surprise. Alleen, ditmaal een fijne, want zij bleek in een sfeervol monumentaal herenhuis te wonen. Tjonge, wat was dit huis heerlijk ingericht. Tussen hel en hemel zit echt maar een paar minuten fietsafstand! 

Start nieuwe reeks workshops Creatief Schrijven I

Ga jij dit najaar iets leuks en creatiefs doen? Gun je jezelf een leuke ervaring? 4 september, tijdens de Week van het Schrijven, start de nieuwe reeks workshops Creatief Schrijven I. Dit is een reeks van vijf schrijfworkshops voor de beginnende schrijver. 

Tijdens deze workshops krijg je allerlei nuttige schrijftips, maar je leert vooral hoe je inspiratie kunt halen uit de dingen om je heen. Je gaat werken met muziek, foto's, brieven, rare krantenartikelen en een moodboard. Ook leer je mindmaps te maken, want die kun je gebruiken om structuur aan te brengen in je verhaallijn. 

Wil je weten wat de deelnemers van de vorige reeks workshops van de lessen vonden? Klik dan door naar de pagina Social media reacties. Wil je meer informatie? Op de pagina Creatief Schrijven I vind je alles wat je wilt weten. Ben je overtuigd? Schrijf je dan via het contactformulier in voor een vijftal superleuke avonden!

De deelnemers van de vorige reeks workshops lieten een boek maken van hun verhalen:

Muskieten en de Olympische Spelen

Gisteravond kon ik niet slapen. Als ik 's nachts slecht slaap, overdag in mijn hangmat in de tuin een uiltje knap om de dag door te komen, dan ben ik 's avonds na tienen klaar wakker. Ik zal wel niet de enige zijn, want 's nachts is het te warm om met een dekbed te slapen en te koud om dat zonder te doen. Je wilt ook niet zonder bescherming slapen, want dan word je een feestmaal voor muggen. Wij wonen vlakbij water en ik geloof dat het grootste deel van de Nederlandse muggenpopulatie in of rondom ons huis woont. Ik kan me niet voorstellen dat er elders nog meer van de pestkoppen leven. Zelfs op vakantie in Italië hadden we minder last van die beesten!

Daarom keek ik gisteravond dus naar Mart Smeets. Dat deed ik niet omdat ik een fan van die man ben, maar omdat er verder toch niets op was. In dat programma begon hij, net als alle andere Nederlandse journalisten, weer te zeuren over wanneer Ranomi Kromowidjojo losgaat. Als ik haar was, dan sloeg ik ter plekke drie borrels achterover om daarna een lapdance uit te voeren bij de presentator op schoot. Dat zal iedere journalist de mond snoeren! Aan de andere kant, wie wil dat bij Mart Smeets? Maar ik kan me goed voorstellen dat Ranomi helemaal ziek wordt van die vraag. Ze verdient goud, omdat ze zich super kan concentreren en focussen. Iedereen blij, zou je denken, maar dan begint het gezeur dat ze te serieus is. Ja dûh!

Cor van der Geest kon er gisteren ook wat van. Wat een azijndrinker. Zijn judoka's hebben niet drie, maar twee plakken verdiend en nu maait hij hard om zich heen om de hele wereld de schuld te geven. Als hij nou alleen de buitenwereld de schuld zou geven, dan zou ik er niet wakker van liggen en zijn judoka's waarschijnlijk ook niet. Maar hij roept ook dat de Nederlandse sporter decadent is. Zij hebben het er niet voorover om tot het uiterste te gaan. Pardon? En Ranomi dan? Zij krijgt juist van elke journalist op haar duvel dat ze te gefocust is! Als ik één van zijn judoka's was, dan zou ik hem na zo'n onsportieve opmerking even laten voelen hoe klaar ik was voor een gouden plak.

Toch heeft Cor van der Geest niet op alle punten ongelijk. Hij vindt het slecht voor de Nederlandse sport dat  jongeren niet meer actief sporten op school. Als dat voor Nederland geldt (mijn kinderen sporten namelijk wel op school en ook mijn studenten moeten sporten), dan heeft hij een punt. Kinderen kun je niet vroeg genoeg met sport in aanraking laten komen, want als je daarmee wacht, dan komen ze nooit meer achter de Playstation vandaan. Jacco Verhaeren, de coach van Ranomi, verwoordde het gisteravond bij Smeets aan tafel diplomatieker: 'Schoolzwemmen is afgeschaft, dat is slecht voor de sport, maar ook nog eens heel gevaarlijk in Nederland waterland.'

Belastingtelefoon: geen deskundigen, maar onbenullen aan de telefoon!

Ongelooflijk maar waar: voor ik ben gaan samenwonen, heb ik de Belastingdienst gebeld om te zorgen dat ik achteraf geen terugbetalingen hoefde te doen. Als gescheiden, hardwerkende en alleenstaande moeder had ik immers recht gehad op allerlei toeslagen. Toen heb ik samen met een mevrouw van de Belastingtelefoon alles uitgezocht en geregeld. Aan dat gesprek had ik zelfs een goed gevoel overgehouden. Administratieve toestanden zijn geen hobby van mij en dit had ik nou eens erg goed geregeld. Ik was met recht trots op mijzelf!

Uiteraard ontving ik nu een rekening, omdat ik toch het een en ander moet terugbetalen... Het zal ook eens wel goed gaan! Ik belde daar gisteren over en toen zei de man van de Belastingtelefoon het volgende. Of ik moet terugbetalen hangt af van het feit of we een samenlevingscontract hebben of dat we geregistreerd partners zijn. Ook de datum van ingang had invloed. Die informatie had ik ook van die eerste mevrouw gekregen. Dus heb ik dat vanochtend gecheckt... Wij hebben een samenlevingscontract. De vorm was slechts een zakelijk feit, niet iets van emotionele waarde, vandaar dat ik het niet meer wist en dat ik het even moest controleren.

Triomfantelijk belde ik dus vandaag terug, want ik was in de veronderstelling dat de Belastingdienst een foutje had gemaakt. Ach, dat kan gebeuren en ik zou niet boos worden als ze snel een creditnota zouden sturen. Maar helaas pindakaas, want dit gesprek verliep anders. Nu blijkt dus dat ik twee keer foutief ben geïnformeerd! En ja, ik moet dus gewoon terugbetalen. Ik vind het ongehoord dat je onjuiste informatie krijgt via de Belastingtelefoon. En dat wel twee keer over hetzelfde onderwerp! Vandaag zei de (nieuwe) mevrouw van de Belastingtelefoon dat je aan het telefoongesprek geen rechten kunt ontlenen. Lekker gemakkelijk!


Noot: Ze halen de begrippen toeslagpartner en fiscaal partner dus door elkaar! Vanwaar deze publieke schandpaal? Simpel, het is het enige middel dat je als consument kunt inzetten. Zij zeggen het magische woord sorry en de kous is daarmee af. Voor de dames en heren aan de telefoon, want als consument zit je met de gebakken peren! 

E-book Blogwedstrijd 2012

Ik heb er al eerder over geblogd: dit jaar bestaat mijn tekstbureau vijf jaar. Ik heb me afgevraagd hoe ik dat zou kunnen vieren. Kortingsacties, nieuwsbrieven, cadeautjes voor vaste  klanten... Ze zijn allemaal als ideeën langsgekomen en ik heb ze allemaal afgeschoten. Ik vond het allemaal te afgezaagd en gewoon.

Maar op een dag fietste ik door de stad en toen dacht ik opeens: 'blogwedstrijd!' Dat heb ik nou altijd als ik op de fiets zit, dan ontstaan bij mij de mooiste ideeën. Thuisgekomen heb ik een blog en een tekst voor op mijn website geschreven en toen was de wedstrijd een feit.

Nou ja, een feit... Ik moest de mensen nog wel overtuigen om mee te doen. Na dagen twitteren kwam dan eindelijk de eerste deelname. Tjonge, wat was ik opgelucht, want nu had ik tenminste een winnaar. In de weken daarna volgden er gelukkig nog meer, zodat ik wat te kiezen kreeg. 

Overigens, ook dat was niet eenvoudig, want 90% van de ingezonden blogs is leuk. Maar, er kan er maar één de winnaar zijn en dat is Dennis Keyner geworden met 'Geduld is een schone zaak'. Hij wint een Schrijfparty. Wil je weten wat dat is? Kijk dan op hier. O ja Dennis, gefeliciteerd natuurlijk!

Je kunt alle inzendingen in een e-boek lezen. Het is me nog niet gelukt om er een bestand in EPUB-formaat van te maken. (Ik heb 'm wel in Sigil gezet, dus als iemand de gouden tip heeft, mail me dan!) Maar als pdf zijn de blogs al wel beschikbaar. Veel leesplezier!