'Dag lieverd, ik ga weg. Mama
en papa gaan scheiden en daarom ga ik ergens anders wonen. Ik denk niet dat ik
je nog vaak zal zien, want ik heb recht op een nieuwe start, een nieuw leven.
Ik ga op zoek naar een nieuwe vrouw en misschien krijg ik met haar wel nieuwe
kindjes. Jij blijft bij je moeder, die heks, want in mijn nieuwe leven is geen
plaats voor oude dingen. Dus ook niet voor jou, mijn lieve kind!'
Ik denk niet dat veel vaders, of moeders, deze boodschap
uitspreken of willen uitspreken als ze het echtelijk huis voorgoed verlaten.
Als ouders gaan scheiden, dan zeggen ze doorgaans tegen hun kroost dat er voor
hen niets zal veranderen. Ze kunnen papa of mama zo vaak zien als ze willen,
want zowel papa als mama houdt heel erg veel van zijn of haar kind.
Toch is de realiteit dikwijls anders. Kinderen blijven doorgaans
bij hun moeder wonen en vader gaat weg. De eerste weken komt hij trouw om de
veertien dagen zijn kind(eren) halen, maar als hij eenmaal aan het vrije leven
heeft geroken, dan worden de meetings minder en kouder. Tot hij het helemaal laat afweten.
Voor veel kinderen is dat de realiteit. Zij spreken hun vader
nauwelijks en hij draagt ook niet bij in de financiën. Kinderen van gescheiden
ouders groeien niet op van lucht en ze hebben ook niet minder zorg nodig dan
kinderen uit complete nesten. Ik denk zelfs dat ze meer zorg nodig hebben dan
kinderen die bij beide ouders wonen. Daarom werkt en zorgt de moeder zich een
slag in de rondte, want gelukkig heeft zij haar hart wel op de juiste plaats
zitten en ook bezit ze over een flinke dosis verantwoordelijkheidsgevoel.
Vooropgesteld, het gaat niet altijd zo. Als ik om mij heen kijk
of als ik luister naar de verhalen van gescheiden ouders, dan zijn er ook
vrouwen die hun kinderen moederziel alleen achterlaten. Ook zijn er vaders die
een baan en de zorg voor de kinderen combineren, omdat ze zielsveel van hun
kinderen houden en begrijpen dat kinderen recht hebben op een goede verzorging.
Maar dat zijn allemaal wel uitzonderingen. Over het algemeen blijft moeder met
de kinderen achter en vader start met het bouwen aan een nieuw en beter leven.
Ik ken een vrouw die zich hier zo kwaad over maakte, dat ze
besloot een advocaat te bellen. Voor de zoveelste keer had hun kindje een hele
vrijdagmiddag tevergeefs, met een ingepakt koffertje naast zich, voor het raam
staan wachten. Deze moeder wilde van haar ex-man, ook de vader van haar
kind, eisen dat hij zijn co-ouderschap fatsoenlijk zou invullen. Desnoods wilde
ze dat voor de rechter laten komen. Ook wilde ze dat hij de alimentatie
continueerde, want ook daarin liet hij het afweten. De advocaat had oren naar
een rechtszaak omtrent de alimentatie. Dat is een makkie, want de wet is immers
stellig over hoe dat in elkaar steekt. Over de co-ouderschapkwestie was hij
heel duidelijk: "Mevrouw, u bent een ontaarde moeder, omdat u uw kind wilt
achterlaten bij een volwassene die niet voor het kind wil zorgen." Hoe kon
ze zo veeleisend en wreed zijn?!
Ook hoor ik met regelmaat over vaders die bij de rechter mooi weer
spelen: "Natuurlijk wil ik kinderalimentatie betalen," en ze gaan
akkoord met elke regeling die de rechter en de advocaten voorstellen. Tot het
puntje bij het paaltje moet komen, want dan geven ze niet thuis. Uiteindelijk
betalen ze geen cent en leggen ze elke vordering naast zich neer. Het is dus
blijkbaar mogelijk om tegen een rechter a te zeggen en b te doen. Daar kom je
mee weg, want als de vrouw een deurwaarder inschakelt, dan start de man
doodleuk een kort geding. Dan moet ze, in verband met hoge kosten, die
deurwaarder wel terugroepen. Ik hoor zelfs over mannen die zich laten ontslaan
en die doodleuk van een uitkering gaan leven. Van een kale kip kun je niet
plukken en ze leven liever zelf in armoede dan 1 euro bij te dragen aan de zorg
voor het ex-gezin.
Zo leven veel kinderen in financieel zwaar weer en in een
relationele situatie die meer wegheeft van een oorlogsgebied dan van een
liefdevol familieverband. Het is dus ook niet raar dat er allerlei onderzoeken
zijn waaruit blijkt dat kinderen van gescheiden ouders het minder goed
doen.
Hoe gaan we dit dilemma oplossen? Moeten alle in de steek gelaten moeders (en een enkele vader) de gang naar de rechter maken? Levert
dat het gewenste gedrag op? Ik denk het niet.
Weet je wat me de afgelopen jaren ook is opgevallen? Hoe vaak ik
buitenstaanders dat ongewenste gedrag van vaders heb horen goedpraten. Ooit zei
een buurvrouw over haar gescheiden broer of zwager: "Het is toch wel
triest dat die jongen zoveel alimentatie moet betalen. Hij heeft er toch recht
op om een nieuw leven op te bouwen?" Hoe vaak ik wel niet hoor dat
kinderen 'geïndoctrineerd' zijn door de moeder en dat het daarom volkomen terecht
is dat vader niet met zoveel negativiteit te maken wil hebben. "Ze komen
wel weer terug bij papa als ze volwassen zijn..."
Die publieke opinie moet veranderen! We moeten het met z'n allen
afkeuren dat vaders van hun kind(eren) scheiden. Waarom denk je dat minder
moeders dan vaders dit kunstje flikken? Niet omdat moeders van nature betere
mensen zijn, maar omdat de publieke opinie zich altijd keert tegen een moeder
die haar kinderen in de steek laat. Voor zo'n vrouw heeft niemand een goed
woord over. Die manier van denken moet ook gaan gelden voor vaders, omdat elk
kind recht heeft op liefde en zorg. Ook de kinderen van gescheiden ouders!