Avonturen kunnen uit een vreemde hoek komen. Soms kom je abrupt van de
hemel in de hel of andersom. Ik verwachtte dinsdagavond 'gewoon' een workshop
creatief schrijven te geven, maar dat pakte heel anders uit.
Die avond fietste ik dus naar een café toe. Daar zou ik in een ruimte op de eerste etage aan mijn cursisten vertellen dat je heel veel schrijfinspiratie kunt halen uit de krant. Eenmalig moesten we uitwijken naar een andere plek, omdat 'ons
zaaltje' in een ander café al volgeboekt was. Ik zal geen bedrijfsnaam noemen, maar ik had al
eerder workshops op het noodadres gegeven. Toen had het café een andere eigenaar, maar
dat zou niet zoveel uitmaken. Toch?
Ik kwam aan fietsen en ik zag dat de gevel verscholen ging achter een grote
klusbus. Ik wist dat ze verbouwd hadden, maar dat was toch al klaar?
Binnen was het café vrijwel uitgestorven. De barkeeper stond te darten met
de enige bezoeker. Ik liep ernaartoe en stelde me voor.
De barkeeper nam me gelijk mee naar boven, zodat ik de workshopruimte kon
zien. Door het 'een gezellige rommel' te noemen, plak ik een eufemistisch
etiket op wat ik daar aantrof. Van voorgaande keren wist ik dat het een sobere,
maar functionele ruimte was. Nu stond het volgepakt met partytafels en ander
straatmeubilair. Langs de wanden zag ik een oude, beige koelkast en wat
rommelige kleinmeubels. Ik weet zeker dat de mensen bij de Kringloop hun neus
ervoor zouden ophalen! In het midden was een ruimte vrijgemaakt waar twee
tafels tegen elkaar aangeschoven stonden. Eromheen was plaats voor een man of
acht. De deur was uit het kozijn gehaald, waardoor er een open verbinding
was met de overloop.
Moest ik hier cursisten ontvangen?
De vorige keer zaten we in een smaakvol ingerichte ruimte waar zelfs kunst aan
de muur hing. Nu zouden we ons moeten behelpen op een rommelzolder!
'Ik drink beneden wel een cappuccino, want dan kan ik de cursisten
opvangen,' zei ik tegen de barkeeper. 'De melk is op,'
antwoordde hij. Ik weet niet of ik mijn verbazing heb kunnen verbergen. Was ik
in een café of kraakpand beland?
Maar er zat niets anders op dan er het beste van te maken. De cursisten
waren onderweg en ik zou nooit zo snel een alternatief kunnen regelen. Daarom
ging ik aan de bar zitten en ik bestelde een thee. Eén voor één druppelden mijn
schrijfsters, dit keer zijn het allemaal dames, binnen en elke keer als iemand
bestelde, hield ik mijn hart vast. Toch geen latte macchiato
of cappuccino?
Eenmaal boven in onze workshopruimte verzekerde ik de dames dat we de
volgende keer weer in het leuke café bij het oude postkantoor zouden gaan zitten.
Dapper knikten ze en we startten met de workshop.
De eerste cursiste begon haar zelfgeschreven verhaal voor te lezen en de andere cursisten en ik hadden de taak om een pluspunt en een leerpunt op te merken. Maar ze
had nog niet een paar zinnen gelezen of de klusjesman kwam kloffend de trap af.
Een paar zinnen later kwam hij weer boven, het was duidelijk dat hij even wat
gereedschap uit de klusbus voor de deur had gehaald. Terwijl de cursiste stug
doorlas, hoorde ik hem boven onze hoofden rommelen. Wat deed die man toch
allemaal?
Ik kreeg geen tijd om lang daarover na te denken, want de voorlezende
cursiste was nog maar een paar alinea's verder, toen een elektrisch apparaat
aansloeg met een hard zoemend geluid. De tafel trilde zelfs! Was het de motor van de koelkast die
aanging? De cursiste merkte dat wij vooral met het geluid bezig waren en ze
begon luider en luider voor te lezen. Ik had enorm met haar te doen, maar het
voelde ook fout als ik haar midden in haar verhaal zou onderbreken. Toen ze
haar laatste woorden had uitgesproken, sprong ik op om te kijken waar het
geluid vandaan kwam. Onder een tafel, naast de oude, beige koelkast stond een
apparaat. Het leek wel een generator of zoiets. Zwaar geïrriteerd beende ik
naar beneden om de barkeeper duidelijk te maken dat dit echt niet kon. Het
apparaat moest uit, want anders kon ik niet lesgeven.
De barkeeper schudde zijn hoofd. Het was geen generator, maar het koelsysteem voor het bier. Het kon dus niet uit. Maar natuurlijk wilde hij wel
even boven komen luisteren en hij zou de klusjesman vragen wat hij eraan kon
doen.
Boven in de workshopruimte hadden de cursisten inmiddels de koppen bij
elkaar gestoken. Een van de deelneemsters bood haar huis aan en gelukkig was
dat op 5 minuten fietsafstand. Dankbaar maakte ik van dit gebaar gebruik, want hier wilde
ik niet langer blijven. Wat had de eigenaar van dit café ons voor schut gezet!
Resoluut trokken we onze jassen aan en we liepen naar beneden. Daar wachtte de volgende verrassing. De barkeeper was zo servicegericht, dat hij ons
gewoon liet betalen voor het kopje thee dat we hadden gedronken. Natuurlijk had
ik moeten protesteren, maar ik was murw geslagen door zoveel onbenul. Het
minste wat ik nu kon doen, was de thee voor mijn cursisten betalen en daarom trok
ik mijn portemonnee. Daarna was ik heel erg snel buiten.
Bij de cursiste thuis wachtte ons een nieuwe surprise. Alleen, ditmaal
een fijne, want zij bleek in een sfeervol monumentaal herenhuis te
wonen. Tjonge, wat was dit huis heerlijk ingericht. Tussen hel en hemel zit echt maar een paar minuten fietsafstand!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten