Tussen hel en hemel zit maar 5 minuten fietsafstand

Avonturen kunnen uit een vreemde hoek komen. Soms kom je abrupt van de hemel in de hel of andersom. Ik verwachtte dinsdagavond 'gewoon' een workshop creatief schrijven te geven, maar dat pakte heel anders uit.

Die avond fietste ik dus naar een café toe. Daar zou ik in een ruimte op de eerste etage aan mijn cursisten vertellen dat je heel veel schrijfinspiratie kunt halen uit de krant. Eenmalig moesten we uitwijken naar een andere plek, omdat 'ons zaaltje' in een ander café al volgeboekt was. Ik zal geen bedrijfsnaam noemen, maar ik had al eerder workshops op het noodadres gegeven. Toen had het café een andere eigenaar, maar dat zou niet zoveel uitmaken. Toch?

Ik kwam aan fietsen en ik zag dat de gevel verscholen ging achter een grote klusbus. Ik wist dat ze verbouwd hadden, maar dat was toch al klaar? 

Binnen was het café vrijwel uitgestorven. De barkeeper stond te darten met de enige bezoeker. Ik liep ernaartoe en stelde me voor.

De barkeeper nam me gelijk mee naar boven, zodat ik de workshopruimte kon zien. Door het 'een gezellige rommel' te noemen, plak ik een eufemistisch etiket op wat ik daar aantrof. Van voorgaande keren wist ik dat het een sobere, maar functionele ruimte was. Nu stond het volgepakt met partytafels en ander straatmeubilair. Langs de wanden zag ik een oude, beige koelkast en wat rommelige kleinmeubels. Ik weet zeker dat de mensen bij de Kringloop hun neus ervoor zouden ophalen! In het midden was een ruimte vrijgemaakt waar twee tafels tegen elkaar aangeschoven stonden. Eromheen was plaats voor een man of acht. De deur was uit het kozijn gehaald, waardoor er een open verbinding was met de overloop.

Moest ik hier cursisten ontvangen? De vorige keer zaten we in een smaakvol ingerichte ruimte waar zelfs kunst aan de muur hing. Nu zouden we ons moeten behelpen op een rommelzolder!

'Ik drink beneden wel een cappuccino, want dan kan ik de cursisten opvangen,' zei ik tegen de barkeeper. 'De melk is op,' antwoordde hij. Ik weet niet of ik mijn verbazing heb kunnen verbergen. Was ik in een café of kraakpand beland?

Maar er zat niets anders op dan er het beste van te maken. De cursisten waren onderweg en ik zou nooit zo snel een alternatief kunnen regelen. Daarom ging ik aan de bar zitten en ik bestelde een thee. Eén voor één druppelden mijn schrijfsters, dit keer zijn het allemaal dames, binnen en elke keer als iemand bestelde, hield ik mijn hart vast. Toch geen latte macchiato of cappuccino? 

Eenmaal boven in onze workshopruimte verzekerde ik de dames dat we de volgende keer weer in het leuke café bij het oude postkantoor zouden gaan zitten. Dapper knikten ze en we startten met de workshop.

De eerste cursiste begon haar zelfgeschreven verhaal voor te lezen en de andere cursisten en ik hadden de taak om een pluspunt en een leerpunt op te merken. Maar ze had nog niet een paar zinnen gelezen of de klusjesman kwam kloffend de trap af. Een paar zinnen later kwam hij weer boven, het was duidelijk dat hij even wat gereedschap uit de klusbus voor de deur had gehaald. Terwijl de cursiste stug doorlas, hoorde ik hem boven onze hoofden rommelen. Wat deed die man toch allemaal? 

Ik kreeg geen tijd om lang daarover na te denken, want de voorlezende cursiste was nog maar een paar alinea's verder, toen een elektrisch apparaat aansloeg met een hard zoemend geluid. De tafel trilde zelfs! Was het de motor van de koelkast die aanging? De cursiste merkte dat wij vooral met het geluid bezig waren en ze begon luider en luider voor te lezen. Ik had enorm met haar te doen, maar het voelde ook fout als ik haar midden in haar verhaal zou onderbreken. Toen ze haar laatste woorden had uitgesproken, sprong ik op om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Onder een tafel, naast de oude, beige koelkast stond een apparaat. Het leek wel een generator of zoiets. Zwaar geïrriteerd beende ik naar beneden om de barkeeper duidelijk te maken dat dit echt niet kon. Het apparaat moest uit, want anders kon ik niet lesgeven.

De barkeeper schudde zijn hoofd. Het was geen generator, maar het koelsysteem voor het bier. Het kon dus niet uit. Maar natuurlijk wilde hij wel even boven komen luisteren en hij zou de klusjesman vragen wat hij eraan kon doen. 

Boven in de workshopruimte hadden de cursisten inmiddels de koppen bij elkaar gestoken. Een van de deelneemsters bood haar huis aan en gelukkig was dat op 5 minuten fietsafstand. Dankbaar maakte ik van dit gebaar gebruik, want hier wilde ik niet langer blijven. Wat had de eigenaar van dit café ons voor schut gezet!

Resoluut trokken we onze jassen aan en we liepen naar beneden. Daar wachtte de volgende verrassing. De barkeeper was zo servicegericht, dat hij ons gewoon liet betalen voor het kopje thee dat we hadden gedronken. Natuurlijk had ik moeten protesteren, maar ik was murw geslagen door zoveel onbenul. Het minste wat ik nu kon doen, was de thee voor mijn cursisten betalen en daarom trok ik mijn portemonnee. Daarna was ik heel erg snel buiten.

Bij de cursiste thuis wachtte ons een nieuwe surprise. Alleen, ditmaal een fijne, want zij bleek in een sfeervol monumentaal herenhuis te wonen. Tjonge, wat was dit huis heerlijk ingericht. Tussen hel en hemel zit echt maar een paar minuten fietsafstand! 

Start nieuwe reeks workshops Creatief Schrijven I

Ga jij dit najaar iets leuks en creatiefs doen? Gun je jezelf een leuke ervaring? 4 september, tijdens de Week van het Schrijven, start de nieuwe reeks workshops Creatief Schrijven I. Dit is een reeks van vijf schrijfworkshops voor de beginnende schrijver. 

Tijdens deze workshops krijg je allerlei nuttige schrijftips, maar je leert vooral hoe je inspiratie kunt halen uit de dingen om je heen. Je gaat werken met muziek, foto's, brieven, rare krantenartikelen en een moodboard. Ook leer je mindmaps te maken, want die kun je gebruiken om structuur aan te brengen in je verhaallijn. 

Wil je weten wat de deelnemers van de vorige reeks workshops van de lessen vonden? Klik dan door naar de pagina Social media reacties. Wil je meer informatie? Op de pagina Creatief Schrijven I vind je alles wat je wilt weten. Ben je overtuigd? Schrijf je dan via het contactformulier in voor een vijftal superleuke avonden!

De deelnemers van de vorige reeks workshops lieten een boek maken van hun verhalen:

Muskieten en de Olympische Spelen

Gisteravond kon ik niet slapen. Als ik 's nachts slecht slaap, overdag in mijn hangmat in de tuin een uiltje knap om de dag door te komen, dan ben ik 's avonds na tienen klaar wakker. Ik zal wel niet de enige zijn, want 's nachts is het te warm om met een dekbed te slapen en te koud om dat zonder te doen. Je wilt ook niet zonder bescherming slapen, want dan word je een feestmaal voor muggen. Wij wonen vlakbij water en ik geloof dat het grootste deel van de Nederlandse muggenpopulatie in of rondom ons huis woont. Ik kan me niet voorstellen dat er elders nog meer van de pestkoppen leven. Zelfs op vakantie in Italië hadden we minder last van die beesten!

Daarom keek ik gisteravond dus naar Mart Smeets. Dat deed ik niet omdat ik een fan van die man ben, maar omdat er verder toch niets op was. In dat programma begon hij, net als alle andere Nederlandse journalisten, weer te zeuren over wanneer Ranomi Kromowidjojo losgaat. Als ik haar was, dan sloeg ik ter plekke drie borrels achterover om daarna een lapdance uit te voeren bij de presentator op schoot. Dat zal iedere journalist de mond snoeren! Aan de andere kant, wie wil dat bij Mart Smeets? Maar ik kan me goed voorstellen dat Ranomi helemaal ziek wordt van die vraag. Ze verdient goud, omdat ze zich super kan concentreren en focussen. Iedereen blij, zou je denken, maar dan begint het gezeur dat ze te serieus is. Ja dûh!

Cor van der Geest kon er gisteren ook wat van. Wat een azijndrinker. Zijn judoka's hebben niet drie, maar twee plakken verdiend en nu maait hij hard om zich heen om de hele wereld de schuld te geven. Als hij nou alleen de buitenwereld de schuld zou geven, dan zou ik er niet wakker van liggen en zijn judoka's waarschijnlijk ook niet. Maar hij roept ook dat de Nederlandse sporter decadent is. Zij hebben het er niet voorover om tot het uiterste te gaan. Pardon? En Ranomi dan? Zij krijgt juist van elke journalist op haar duvel dat ze te gefocust is! Als ik één van zijn judoka's was, dan zou ik hem na zo'n onsportieve opmerking even laten voelen hoe klaar ik was voor een gouden plak.

Toch heeft Cor van der Geest niet op alle punten ongelijk. Hij vindt het slecht voor de Nederlandse sport dat  jongeren niet meer actief sporten op school. Als dat voor Nederland geldt (mijn kinderen sporten namelijk wel op school en ook mijn studenten moeten sporten), dan heeft hij een punt. Kinderen kun je niet vroeg genoeg met sport in aanraking laten komen, want als je daarmee wacht, dan komen ze nooit meer achter de Playstation vandaan. Jacco Verhaeren, de coach van Ranomi, verwoordde het gisteravond bij Smeets aan tafel diplomatieker: 'Schoolzwemmen is afgeschaft, dat is slecht voor de sport, maar ook nog eens heel gevaarlijk in Nederland waterland.'

Belastingtelefoon: geen deskundigen, maar onbenullen aan de telefoon!

Ongelooflijk maar waar: voor ik ben gaan samenwonen, heb ik de Belastingdienst gebeld om te zorgen dat ik achteraf geen terugbetalingen hoefde te doen. Als gescheiden, hardwerkende en alleenstaande moeder had ik immers recht gehad op allerlei toeslagen. Toen heb ik samen met een mevrouw van de Belastingtelefoon alles uitgezocht en geregeld. Aan dat gesprek had ik zelfs een goed gevoel overgehouden. Administratieve toestanden zijn geen hobby van mij en dit had ik nou eens erg goed geregeld. Ik was met recht trots op mijzelf!

Uiteraard ontving ik nu een rekening, omdat ik toch het een en ander moet terugbetalen... Het zal ook eens wel goed gaan! Ik belde daar gisteren over en toen zei de man van de Belastingtelefoon het volgende. Of ik moet terugbetalen hangt af van het feit of we een samenlevingscontract hebben of dat we geregistreerd partners zijn. Ook de datum van ingang had invloed. Die informatie had ik ook van die eerste mevrouw gekregen. Dus heb ik dat vanochtend gecheckt... Wij hebben een samenlevingscontract. De vorm was slechts een zakelijk feit, niet iets van emotionele waarde, vandaar dat ik het niet meer wist en dat ik het even moest controleren.

Triomfantelijk belde ik dus vandaag terug, want ik was in de veronderstelling dat de Belastingdienst een foutje had gemaakt. Ach, dat kan gebeuren en ik zou niet boos worden als ze snel een creditnota zouden sturen. Maar helaas pindakaas, want dit gesprek verliep anders. Nu blijkt dus dat ik twee keer foutief ben geïnformeerd! En ja, ik moet dus gewoon terugbetalen. Ik vind het ongehoord dat je onjuiste informatie krijgt via de Belastingtelefoon. En dat wel twee keer over hetzelfde onderwerp! Vandaag zei de (nieuwe) mevrouw van de Belastingtelefoon dat je aan het telefoongesprek geen rechten kunt ontlenen. Lekker gemakkelijk!


Noot: Ze halen de begrippen toeslagpartner en fiscaal partner dus door elkaar! Vanwaar deze publieke schandpaal? Simpel, het is het enige middel dat je als consument kunt inzetten. Zij zeggen het magische woord sorry en de kous is daarmee af. Voor de dames en heren aan de telefoon, want als consument zit je met de gebakken peren! 

E-book Blogwedstrijd 2012

Ik heb er al eerder over geblogd: dit jaar bestaat mijn tekstbureau vijf jaar. Ik heb me afgevraagd hoe ik dat zou kunnen vieren. Kortingsacties, nieuwsbrieven, cadeautjes voor vaste  klanten... Ze zijn allemaal als ideeën langsgekomen en ik heb ze allemaal afgeschoten. Ik vond het allemaal te afgezaagd en gewoon.

Maar op een dag fietste ik door de stad en toen dacht ik opeens: 'blogwedstrijd!' Dat heb ik nou altijd als ik op de fiets zit, dan ontstaan bij mij de mooiste ideeën. Thuisgekomen heb ik een blog en een tekst voor op mijn website geschreven en toen was de wedstrijd een feit.

Nou ja, een feit... Ik moest de mensen nog wel overtuigen om mee te doen. Na dagen twitteren kwam dan eindelijk de eerste deelname. Tjonge, wat was ik opgelucht, want nu had ik tenminste een winnaar. In de weken daarna volgden er gelukkig nog meer, zodat ik wat te kiezen kreeg. 

Overigens, ook dat was niet eenvoudig, want 90% van de ingezonden blogs is leuk. Maar, er kan er maar één de winnaar zijn en dat is Dennis Keyner geworden met 'Geduld is een schone zaak'. Hij wint een Schrijfparty. Wil je weten wat dat is? Kijk dan op hier. O ja Dennis, gefeliciteerd natuurlijk!

Je kunt alle inzendingen in een e-boek lezen. Het is me nog niet gelukt om er een bestand in EPUB-formaat van te maken. (Ik heb 'm wel in Sigil gezet, dus als iemand de gouden tip heeft, mail me dan!) Maar als pdf zijn de blogs al wel beschikbaar. Veel leesplezier!

Boekpresentatie na workshop creatief schrijven

Persbericht

Zwolle, 27 juni 2012

Boekpresentatie na workshop creatief schrijven

Acht vrouwen en één man met een gedeelde passie voor schrijven volgden afgelopen winter vijf workshops creatief schrijven bij Tekstbureau T.I.M. Woensdag 26 juni was het feest, want toen ontvingen zij hun verhalen gebundeld in het boek: de Beleving. De firma Probook Media uit Zwolle maakte dit mogelijk, omdat zij alle deelnemers een echt, genaaid gebonden boek cadeau gaven. Probook Media directeur Jan Spiegelenberg: ‘Een workshop creatief schrijven vond ik gewoon een leuk idee!’

Dat echte boek leverde de deelnemers extra veel schrijfinspiratie op, want natuurlijk wilden ze graag een zelfgeschreven boek in de boekenkast hebben staan. Ze gingen enthousiast aan de slag met moodboards, rare krantenartikelen, muziek en bijzondere foto’s. Daar bedachten ze verhaallijnen bij, die ze vervolgens bewerkten tot spannende en ontroerende korte verhalen. Ook schreven ze, soms openhartig of ludiek, brieven aan zichzelf. Al deze verhalen en brieven zijn opgenomen in de bundel de Beleving. Carmen van Coesant, één van de deelnemers en in het dagelijks leven grafisch vormgeefster, verzorgde de fraaie vormgeving van het boek.

Wie ook schrijfaspiraties heeft, kan zich aanmelden bij Tekstbureau T.I.M. (info@tekstbureau-tim.nl) voor de nieuwe reeks workshops. Deze starten 4 september 2012 in Zwolle.

Voor informatie:

Tekstbureau T.I.M.

Marielle van Sleen

Anlosediep 24

8032 NG Zwolle

06-55325096

info@tekstbureau-tim.nl

Foto's: http://tekstbureau-tim.nl/persbericht.html

Cover boek 'de Beleving'

Groepsfoto. Fotograaf Lisa Meerdink

Boekpresentatie 'de Beleving'

De winnaar van de blogwedstrijd is...

Het kostte me tijd en inspanning, maar ik heb de knoop doorgehakt: de broer van Natanya Hartgers is de winnaar van de blogwedstrijd. Hij wint een schrijfparty. Wie is de broer van Natanya Hartgers? Ik heb geen idee, maar Natanya zal ontgetwijfeld binnenkort zijn identiteit onthullen.

Waarom is hij de winnaar? Ik vind zijn blog 'Geduld is een schone zaak’ beeldend. Ik moest glimlachen om zijn geklungel en ik herken de frustratie als je kind jouw inspanningen anders waardeert dan jij had verwacht. Het is knap om over iets kleins een amusant verhaal te schrijven.

Waren de andere inzendingen slecht? Absoluut niet en daarom vond ik het ook zo moeilijk om een winnaar aan te wijzen. Toch moest iemand de wedstrijd winnen en daarom is Natanya’s broer de winnaar van de blogwedstrijd van Tekstbureau T.I.M. Zijn blog kun je hier lezen! Eind deze week publiceer ik de blogs van alle deelnemers op mijn weblog en site.

Coöperatie: bevlogenheid als kernwaarde

Soms lees, hoor of zie je iets wat je pakt, wat je niet meer loslaat en waarover je gaat malen en broeden. Dat had ik toen ik gisteren een artikel in een bijlage van de NRC las. Ik was me er niet van bewust dat er al een post-it aan de binnenkant van mijn hoofd zat met daarop het woord coöperatie. Toch zat hij daar en hij belandde na het lezen van het artikel in het centrum van mijn belangstelling.


Hoe was die post-it daar gekomen? Op 5 maart 2012 zag ik op televisie een documentaire van Tegenlicht over Mondragón, een Baskische stad waar het woord coöperatie bijna lijkt te zijn uitgevonden. Vrijwel alle bedrijven in deze Spaanse stad zijn een coöperatie. Dat wil dus zeggen dat iedere werknemer tevens mede-eigenaar is van het bedrijf. Iedereen heeft dus stemrecht over de visie, missie en bedrijfsvoering. In slechte tijden leveren alle werknemers een percentage van hun loon in, in goede tijden delen ze allemaal mee in de winst. Ik vind dit een geweldig nieuw kapitalistisch model. Niet de aandeelhouder, maar de werknemer maakt de dienst uit. Zij zijn immers direct betrokken bij het bedrijf en zij vinden het voortbestaan belangrijker dan de koers van de aandelen. Daar moet wat goeds uitkomen!


81.000 Britse werknemers vormen een coöperatie
Gisteren las ik dus een artikel in Ode, een magazine voor intelligente optimisten. Het zat als speciale kwartaalbijlage bij de NRC. Het is een heel lang artikel, waardoor ik niet even een foto of scan kan maken, maar het komt op het volgende neer. In Engeland is al sinds het begin van de twintigste eeuw een groot warenhuis John Lewis Partnership in handen van de werknemers. Het bedrijf doet het goed en de 81.000 werknemers hebben het naar hun zin. Al verschillende generaties werknemers hebben hun werkbare leven aan het bedrijf geschonken en ze voeren met passie hun werk uit. Ik las het en ik vroeg me af hoe mijn school eruit zou zien als het een coöperatie was. Het lijkt me heerlijk als mijn collega's en ik bijzonder betrokken en dus fluitend naar ons werk gaan. Als we het gevoel hebben dat we mogen meedenken over belangrijke beslissingen in plaats van dat ze genomen worden in een ivoren torentje, waar wij als gewoon mens nooit mogen komen. Wat zou de school een fijne plek zijn als iedere collega, vanaf de receptioniste tot de directeur zich extreem verantwoordelijk zou voelen voor zijn of haar school. Hoe zou mijn werkplek er dan uit zien?


Werken met passie
Het ultiem mooie aan coöperaties is dat elke werknemer eigenaar is en zich maximaal verantwoordelijk voelt voor een goede bedrijfsvoering. Iedereen is dus bereid zich voor 100% in te zetten. Waar vind je in Nederland bedrijven waar de werknemers tot het gaatje gaan? Als ik een telefoniste van welk bedrijf dan ook aan de telefoon krijg, dan druipt 9 van de 10 keer de ongeïnteresseerdheid van haar stembanden. Hoe zou ze klinken als ze bijvoorbeeld mede-eigenaar was van Essent of KPN? Hoe gepassioneerd zou je geholpen worden door een ober van een stationsrestauratie, als hij de eigenaar was? Hoe schoon zouden de toiletten op school zijn als de schoonmaakster ze poetste alsof het schoonmaakbedrijf van haarzelf was? Die passie van die werknemers annex mede-eigenaren houdt me bezig. Zo wil ik ook werken en met zulke mensen wil ik heel graag mijn werkweek delen!


Daarnaast vind ik het inspirerend dat werknemers een stem hebben. Ik heb nu regelmatig een ontevreden gevoel, omdat ik dan vind dat er een beslissing genomen is, die de school (lees de studenten) niet ten goede komt. Als de werknemers (lees de docenten, receptionistes, administratief medewerkers en conciërges) mogen meebeslissen, hoe zou de school er dan uitzien?


Brainstormen over een coöperatief reclamebedrijf
Nu begrijp ik heel goed dat mijn school geen coöperatie wordt. Maar mijn leven bestaat uit meer dan school alleen. Een belangrijk deel van mijn werkweek werk ik voor mijzelf als tekstschrijver. Ik voel al langer de wens om met mensen samen te werken en om zo te komen tot gave eindresultaten. Ik wil graag de flow voelen die ontstaat als je samen iets doet. Het maalt en broedt nog in mijn hoofd en ik ben dus nog lang niet uitgedacht, maar misschien is het wel mogelijk om met andere creatieve en commerciële geesten een reclamebedrijf te starten. Niet zo maar een reclamebedrijf, maar een coöperatie, zodat we allemaal directeur-werknemer zijn van ons bedrijf. Doelstelling is dan om elkaar te versterken, uit te dagen en zo samen een geweldig eindproduct voor de klant neer te leggen. Dat is iets wat een zzp'er niet kan, want een webdesigner is geen grafisch vormgever. Een tekstschrijver is geen commerciële man of vrouw en daarom is het zo mooi als je elkaar kunt versterken. Wie helpt me mee met brainstormen over dit idee?

Hoe gebruik jij LinkedIn?

LinkedIn, ik heb daar wat vragen over. Vandaar dat ik onderstaande tekst in verschillende LinkedIn groepen ga posten. Misschien heb jij ook tips en trucs, vandaar dat ik de tekst ook  op mijn blog post.

Hallo,

Over jouw ervaringen met LinkedIn heb ik wat vragen en ik zal gelijk van het moment gebruik maken om me ook even aan je voorstellen. Dus als je even tijd voor me hebt...

De afgelopen weken heb ik me ingelezen over LinkedIn en ik heb me bij een flink aantal groepen aangemeld, omdat ik een hernieuwde kennismaking met LinkedIn op mijn agenda heb gezet. Ik ben een van die mensen (met een heleboel contacten) die er helemaal niets mee doet, omdat het voor mij nogal vaag is wat LinkedIn nu precies is. Ik zag/zie vooral mensen die over zichzelf vertellen hoe goed ze zijn. Dat lijkt me niet de ware aard van het platform, dus vanaf vandaag ga ik proberen te ontdekken wat LinkedIn nu echt is. Misschien kun jij me helpen?

Maar eerst zal ik me even voorstellen. Ik ben Marielle van Sleen, docent Nederlands en tekstschrijver. Ik werk deels op het Deltion College in Zwolle en deels voor mijzelf onder de vlag van Tekstbureau T.I.M. Mijn pay-off is Juf schrijft. Dat dekt volgens mij aardig de lading.

Mijn klantenkring bestaat vooral uit een paar grote webwinkels. Voor deze bedrijven schrijf ik regelmatig teksten bij nieuwe producten of ik voeg teksten toe aan algemene pagina’s op hun site. Ook voor uitnodigingen, brochureteksten en advertenties weten ze me te vinden.

Daarnaast schrijf ik webteksten voor startende ondernemers die graag een mooi en functioneel visitekaartje (lees een website) op het internet willen hebben staan.

Voor een groot Zwols ziekenhuis schrijf ik zo nu en dan een artikel voor één van de magazines. De inhoud varieert van een leuk en gezellig verhaal over een collega of een partnerbedrijf tot een pittige tekst waarmee verpleegkundigen studiepunten kunnen verdienen.

Naast de schrijverij geef ik workshops creatief schrijven voor beginners.

Laat ik mijn verwachtingen ook maar meteen uitspreken. LinkedIn is volgens mij een business-to-business platform en dat is voor mij interessant. Ik hoop dat ik op LinkedIn mensen ontmoet van wie ik iets kan leren of die mij inspireren.

Acquisitie bijvoorbeeld is niet mijn sterkste kant en er zijn op LinkedIn ongetwijfeld mensen die daar veel beter in zijn. Ik ben tot nu toe te bescheiden en lui geweest om ook maar iets aan actieve verkoop te doen. Klanten komen bij mij in plaats van ik bij hun. Dat is goed als ik met mijn bedrijf de status quo wil handhaven, maar als ik meer wil, dan moet ik misschien toch een wat minder afwachtende houding aannemen. Ook efficiënter werken is aan mij besteed.

Daarnaast lijkt het me super als ik via LinkedIn mensen ontmoet met wie ik een creatieve samenwerking zou kunnen aangaan. Hoe? Tja, dat weet ik nog niet precies, maar soms heb ik ongelooflijk veel zin om met mensen samen te werken.

Ik ben heel benieuwd naar wat LinkedIn jou brengt. 

• Hoe gebruik jij LinkedIn? 
• Wat doe je daarvoor? 
• Wat levert jou dat op? 
• Waar ben je het actiefst: LinkedIn, Google+, Twitter of Facebook? 
• Hoe organiseer je het? (Ik vind het dus nogal ondoorzichtig en daardoor tijdrovend.)
• Kortom, wat is LinkedIn volgens jou?

Heel erg bedankt voor je tijd en (ik hoop) voor je reactie!

Groet,

Marielle

Bevrijdingsfestival Zwolle 2012

Bevrijdingsfestival 2012 in Zwolle.

Bevrijdingsfestival 2012 in Zwolle: de Deltion VIP lounge.

Bevrijdingsfestival 2012 in Zwolle.

Bevrijdingsfestival 2012 werd ook dit jaar weer groots gevierd. Het leek wel alsof de hele provincie was leeggestroomd om in Zwolle samen de vrijheid te vieren. Dat gevoel kreeg ik vooral toen ik over het festivalterrein liep. Ik denk dat ik een handvol vrienden en kennissen ontmoette en dat ik nog twee keer zoveel bekende gezichten heb gezien. Verder liep ik tussen volslagen vreemde mensen. Natuurlijk wil ik niet zeggen dat ik alle Zwollenaren ken, verre van dat zelfs, maar als je een leven lang in dezelfde plaats woont, dan herken je de 'koppen'.

Bevrijdingsfestival 2012 in Zwolle. Met Wouter, een eerstejaarsstudent.

Elk jaar werken mijn studenten op het festivalterrein. Ze zorgen voor de licht- en geluidstechniek, opnames en voor de videostreaming. Het leek me leuk wat foto's van ze te maken en zo kon ik meteen wat oefenen voor mijn fotoworkshop. Helaas kwam ik maar een paar studenten tegen, want het merendeel bleek backstage bezig te zijn. Daar had ik geen pas voor, dus dat ging helaas niet door. Gelukkig kwam ik bij de Hedon tent nog wel twee stagiaires (een eerstejaars- en een tweedejaarsstudent) en een oud-student tegen. Volgens mij vonden ze het wel leuk om voor de juf te poseren!

Bevrijdingsfestival 2012 in Zwolle: Len en Frank (oud-student).

Bevrijdingsfestival 2012 in Zwolle: Micha en Len.

Vijf jaar Tekstbureau T.I.M.

http://www.flickr.com/photos/chidorian/

Deze week bestaat Tekstbureau T.I.M. vijf jaar! Natuurlijk laat ik dat niet ongemerkt voorbij gaan. Ik heb acties bedacht waaraan je mee kunt doen of waarvan je gebruik kunt  maken:

• Blogwedstrijd: stuur voor 31 mei je blog in, want dan maak je kans op een gratis schrijfparty!
• Wie zich voor 31 augustus aanmeldt voor een workshop of schrijfparty, ontvangt 5% jubileumkorting. 
• Wie tussen 27 april en 31 mei een webtekst of artikel bestelt, krijgt 5% korting op het totaalbedrag.
• Helemaal gratis kun je nu een app downloaden van Tekstbureau T.I.M. Blijf ook mobiel op de hoogte van mijn taaltips, blogs en schrijfinspiraties.

App van Tekstbureau T.I.M.

Ik vond ook nog een leuk stukje cabaret over verjaardagen. Het is een filmpje uit de oude doos:

Scheiden van je kind

'Dag lieverd, ik ga weg. Mama en papa gaan scheiden en daarom ga ik ergens anders wonen. Ik denk niet dat ik je nog vaak zal zien, want ik heb recht op een nieuwe start, een nieuw leven. Ik ga op zoek naar een nieuwe vrouw en misschien krijg ik met haar wel nieuwe kindjes. Jij blijft bij je moeder, die heks, want in mijn nieuwe leven is geen plaats voor oude dingen. Dus ook niet voor jou, mijn lieve kind!'

Ik denk niet dat veel vaders, of moeders, deze boodschap uitspreken of willen uitspreken als ze het echtelijk huis voorgoed verlaten. Als ouders gaan scheiden, dan zeggen ze doorgaans tegen hun kroost dat er voor hen niets zal veranderen. Ze kunnen papa of mama zo vaak zien als ze willen, want zowel papa als mama houdt heel erg veel van zijn of haar kind.

Toch is de realiteit dikwijls anders. Kinderen blijven doorgaans bij hun moeder wonen en vader gaat weg. De eerste weken komt hij trouw om de veertien dagen zijn kind(eren) halen, maar als hij eenmaal aan het vrije leven heeft geroken, dan worden de meetings minder en kouder. Tot hij het helemaal laat afweten.

Voor veel kinderen is dat de realiteit. Zij spreken hun vader nauwelijks en hij draagt ook niet bij in de financiën. Kinderen van gescheiden ouders groeien niet op van lucht en ze hebben ook niet minder zorg nodig dan kinderen uit complete nesten. Ik denk zelfs dat ze meer zorg nodig hebben dan kinderen die bij beide ouders wonen. Daarom werkt en zorgt de moeder zich een slag in de rondte, want gelukkig heeft zij haar hart wel op de juiste plaats zitten en ook bezit ze over een flinke dosis verantwoordelijkheidsgevoel. 

Vooropgesteld, het gaat niet altijd zo. Als ik om mij heen kijk of als ik luister naar de verhalen van gescheiden ouders, dan zijn er ook vrouwen die hun kinderen moederziel alleen achterlaten. Ook zijn er vaders die een baan en de zorg voor de kinderen combineren, omdat ze zielsveel van hun kinderen houden en begrijpen dat kinderen recht hebben op een goede verzorging. Maar dat zijn allemaal wel uitzonderingen. Over het algemeen blijft moeder met de kinderen achter en vader start met het bouwen aan een nieuw en beter leven.

Ik ken een vrouw die zich hier zo kwaad over maakte, dat ze besloot een advocaat te bellen. Voor de zoveelste keer had hun kindje een hele vrijdagmiddag tevergeefs, met een ingepakt koffertje naast zich, voor het raam staan wachten. Deze moeder wilde van haar ex-man, ook de vader van haar kind, eisen dat hij zijn co-ouderschap fatsoenlijk zou invullen. Desnoods wilde ze dat voor de rechter laten komen. Ook wilde ze dat hij de alimentatie continueerde, want ook daarin liet hij het afweten. De advocaat had oren naar een rechtszaak omtrent de alimentatie. Dat is een makkie, want de wet is immers stellig over hoe dat in elkaar steekt. Over de co-ouderschapkwestie was hij heel duidelijk: "Mevrouw, u bent een ontaarde moeder, omdat u uw kind wilt achterlaten bij een volwassene die niet voor het kind wil zorgen." Hoe kon ze zo veeleisend en wreed zijn?!

Ook hoor ik met regelmaat over vaders die bij de rechter mooi weer spelen: "Natuurlijk wil ik kinderalimentatie betalen," en ze gaan akkoord met elke regeling die de rechter en de advocaten voorstellen. Tot het puntje bij het paaltje moet komen, want dan geven ze niet thuis. Uiteindelijk betalen ze geen cent en leggen ze elke vordering naast zich neer. Het is dus blijkbaar mogelijk om tegen een rechter a te zeggen en b te doen. Daar kom je mee weg, want als de vrouw een deurwaarder inschakelt, dan start de man doodleuk een kort geding. Dan moet ze, in verband met hoge kosten, die deurwaarder wel terugroepen. Ik hoor zelfs over mannen die zich laten ontslaan en die doodleuk van een uitkering gaan leven. Van een kale kip kun je niet plukken en ze leven liever zelf in armoede dan 1 euro bij te dragen aan de zorg voor het ex-gezin.

Zo leven veel kinderen in financieel zwaar weer en in een relationele situatie die meer wegheeft van een oorlogsgebied dan van een liefdevol familieverband. Het is dus ook niet raar dat er allerlei onderzoeken zijn waaruit blijkt dat kinderen van gescheiden ouders het minder goed doen. 

Hoe gaan we dit dilemma oplossen? Moeten alle in de steek gelaten moeders (en een enkele vader) de gang naar de rechter maken? Levert dat het gewenste gedrag op? Ik denk het niet. 

Weet je wat me de afgelopen jaren ook is opgevallen? Hoe vaak ik buitenstaanders dat ongewenste gedrag van vaders heb horen goedpraten. Ooit zei een buurvrouw over haar gescheiden broer of zwager: "Het is toch wel triest dat die jongen zoveel alimentatie moet betalen. Hij heeft er toch recht op om een nieuw leven op te bouwen?" Hoe vaak ik wel niet hoor dat kinderen 'geïndoctrineerd' zijn door de moeder en dat het daarom volkomen terecht is dat vader niet met zoveel negativiteit te maken wil hebben. "Ze komen wel weer terug bij papa als ze volwassen zijn..." 

Die publieke opinie moet veranderen! We moeten het met z'n allen afkeuren dat vaders van hun kind(eren) scheiden. Waarom denk je dat minder moeders dan vaders dit kunstje flikken? Niet omdat moeders van nature betere mensen zijn, maar omdat de publieke opinie zich altijd keert tegen een moeder die haar kinderen in de steek laat. Voor zo'n vrouw heeft niemand een goed woord over. Die manier van denken moet ook gaan gelden voor vaders, omdat elk kind recht heeft op liefde en zorg. Ook de kinderen van gescheiden ouders!

Stadspicknick en Zwolske Tiers succesvol

Een stadspicknick, wie wil dat niet? In Park Eekhout kon je vandaag gratis picknicken tijdens de Stadspicknick. Ik had mijn eigen broodje meegenomen, maar er stond een compleet buffet met heerlijke warme en koude hapjes. Enkele Zwolse bedrijven waren zo aardig geweest om ze (alweer gratis) weg te geven. Tevens was het de aftrap van de Week van de Verbinding. Vandaar dat de burgemeester en wethouders ook aanwezig waren. 

Stadspicknick: compleet met warm en koud buffet.

Burgemeester  Henk Jan Meijer en Vlada Lisinenko.

Verbinden, hoe doe je dat? Dat doe je natuurlijk niet door alleen maar met elkaar te eten. Henk Boshove bedacht daarom dat er duurzamere contacten gelegd moeten worden: het concept weggeefworkshops van de Zwolske Tiers werd geboren. Je woont een workshop bij en je hoeft er maar één ding voor terug te doen: je gaat zelf een workshop geven. Als het goed is, dan ontstaat er een olievlek aan workshops. Wethouder Nelleke Vedelaar kreeg de eer om de eerste te verzorgen: een workshop zingen!

Wethouder Nelleke Vedelaar in actie tijdens haar zangworkshop.

Zwolse nachtegaaltjes...

Heb je zin om aan mijn weggeefworkshop Creatief Schrijven mee te doen? Ik weet nog niet hoe je je aan moet melden: bij mij of bij Henk Boshove. Als je het bij mij doet, dan geef ik het door aan Henk. Om heel eerlijk te zijn, ik weet de datum ook nog niet. Maar natuurlijk kun je al wel aangeven dat je (als je kunt) graag mee wilt doen!

Stadspicknick

Huldiging FC Zwolle

De spelers tijdens hun zegetocht door de grachten.

Stoere boys!

Franklin, Tycho (mijn zoon) en Jasper.

Echte fans :-)

FC Zwolle fan!

Tweelingen?

Mijn mooiste foto: uitzicht op het Rodetorenplein.

FC Zwolle is eindelijk weer eens in de prijzen gevallen en dat werd uitbundig gevierd. Natuurlijk is dat een mooi moment om er met de camera op uit te trekken. Dit is de oogst van een uurtje fotograferen.

Download mijn gratis app!

Het is gelukt! De blog van Tekstbureau T.I.M. reist voortaan met je mee. Overal waar jij bent en waar je telefoon (iPhone of Android) of tablet is, lees je mijn nieuwste blogs.

Hoe doe je dat?

1. Installeer Currents op je telefoon.
2. Voeg mijn app GRATIS toe aan je bibliotheek.

Vanaf 200 abonnees voegt Google me toe aan een catalogus. Dat gaat ons toch lukken?!

Samenwerken en zelfstandig werken, beide zijn even goed!

Zojuist luisterde ik naar een Ted-Talk van Susan Cain: de kracht van de introverte mens. Zij betoogt dat onze westerse maatschappij een voorkeur heeft voor de extroverte mens en dat de introverte mens daarmee tekort wordt gedaan. Zou de introverte mens meer eigen ruimte opeisen en krijgen, dan zou de introverte mens zijn talenten beter kunnen ontwikkelen. In haar presentatie legt ze een duidelijke link naar het onderwijs: samenwerken is de norm en iedereen moet altijd maar met elkaar in interactie zijn. Zij stelt dat zelfstandig werken net zo gewaardeerd moet worden als samenwerken, omdat bijvoorbeeld uit solitair denkwerk uitstekende ideeën kunnen ontstaan. 

Zoals je weet, werk ik als tekstschrijver (introvert) en als docent Nederlands (extrovert). Ik geef les in een hypermodern gebouw. Om op de kosten te besparen zijn twee oudere, al bestaande gebouwen geïntegreerd in de nieuwbouw. In het ene oude deel zitten de directie en de ondersteunende diensten, in het andere wordt lesgegeven. Ik geef daar vaak les en ik vier altijd mijn persoonlijke feestje als ik daar naartoe loop. Het gebouw heeft lange en hoge gangen, het ruikt er naar een school en de lokalen hebben ramen die open kunnen. Wat ik vooral prettig vind, is dat de muren van steen zijn en niet van glas. Maar het toppunt van geluk is dat elk lokaal een deur heeft en die deur kan dicht! Hier voel ik mij op mijn best, hier kan ik werken zoals ik wil werken.


Lang heb ik gedacht dat ik een van de weinigen ben die dit zo voelt. Ik heb zelfs collega's die mij zielig vinden, omdat ik in dat oude gebouw moet lesgeven. Zij doen hun best om ruimtes voor mij te organiseren in de nieuwbouw. Ruimtes die nog het meest lijken op vissenkommen: de wanden zijn (als ze er zijn) van glas en er is geen structuur in de menselijke bewegingen. Als je naar een vissenkom kijkt, dan heb je geen idee welke vis waar thuishoort. Alle vissen zwemmen door elkaar en ze doen wat ze moeten doen. Ik houd van orde en regelmaat. Als ik praat, dan zijn mijn studenten stil. Als ik stil ben en zij moeten oefenen, dan is er voor hen ruimte om te praten. Die ruimte krijgen ze overigens niet altijd, want er zijn veel vaardigheden die je in stilte moet oefenen. Daarnaast beweeg ik door de klas, omdat statisch lesgeven onpraktisch is, terwijl een student met mij overlegt of hij aan de wandel (naar het toilet bijvoorbeeld) mag gaan. Anders ervaar ik de drukte als te druk en daar word ik ongelukkig van.


Toen ik dus naar de presentatie van Susan Cain keek, voelde ik me aangesproken. Ik ben een van die mensen die het recht op solitair zijn moet opeisen. Introvert zijn is geen kwestie van niet sociaal of ongezellig zijn. Mijn introverte kant voelt zich prettig in mijn eigen leefwereld en ik heb doorgaans minder prikkels nodig dan andere mensen. Doorgaans dus, want ik wil hiermee niet zeggen, dat ik de rest van mijn leven in een hut op de heide wil doorbrengen. Maar ik heb recht op een werksituatie waarin ik mijn talenten goed kan ontplooien. Net zoals mijn studenten recht hebben op lessituaties waarin samenwerken en zelfstandig werken evenredig centraal staan. Volgens mij heb ik er weer een uitdaging bij!

Voor mijn moeder, zij was graag oud geworden!

Source: themanyadventuresofsarah.blogspot.com via Marielle on Pinterest

Pinterest voor schrijfinspiratie

Klik op het plaatje om een kijkje te nemen op Pinterest!

Knippen, plakken en verzamelen, wie doet dat niet? Of het gaat om wijze uitspraken, recepten, lieve of grappige foto's, modeplaatjes of krantenartikelen, iedereen verzamelt wel wat. Ik verzamel recepten en artikelen die met taal te maken hebben. Die artikelen bewaar ik meestal in read-it-later, maar voor de recepten en alle andere dingen heb ik nu een leuk alternatief gevonden: Pinterest. Het is een online prikbord of moodboard waar je plaatjes, filmpjes en artikelen op kunt bewaren. Via die website bekijk je niet alleen je eigen boards, maar je kunt ook de boards van anderen bewonderen.


Pinterest kun je ook op een andere manier gebruiken. Tijdens een van mijn workshops Creatief Schrijven (of tijdens de schrijfparty) schrijven de deelnemers een verhaal naar aanleiding van een moodboard. Tijdens de workshop grasduinen ze in oude tijdschriften en kranten. Ze scheuren plaatjes en teksten uit en die plakken ze op een moodboard. Dat kun je ook met Pinterest doen. Alle artikeltjes, bijzondere foto's en quotes die jou inspireren, verzamel je in boards op Pinterest. Als je het voelt borrelen, omdat je schrijflust hebt, dan bekijk je jouw boards voor inspiratie. Tja, de rest gaat dan vanzelf!

Kom je mijn board Schrijfinspiratie volgen? Maar vooral, stuur je verhaal naar me op, want ik ben erg benieuwd naar je pennenvruchten! Wie weet, inspireert mijn moodboard je wel om mee te doen aan de schrijfwedstrijd. Je kunt een schrijfparty voor jou en je vrienden winnen!

Native speaker, maar ook docent?

Gisteren had ik een zwaar gefrustreerde zoon aan de telefoon. In zijn woorden: 'Hij (zoonlief) had alleen gevraagd of het huiswerk op het bord mocht en toen ging B. door het lint.' 

Arme docent B. Hij komt uit een Noord-Afrikaans land en is daarom een native speaker Frans. Ik vermoed dat hij daarom ook docent Frans is, want in Nederland hebben we de gewoonte native speakers voor de klas te zetten. De veronderstelling is: als je een taal kunt spreken, dan kun je hem ook doceren.

Jij, beste lezer, spreekt Nederlands. Ben je in staat om bijvoorbeeld het naamwoordelijk gezegde of de lijdende vorm uit te leggen aan een klas ongeïnteresseerde leerlingen? Wat doe je eigenlijk als iemand vervelend is, iets niet begrijpt, een probleem heeft of de hoofdgedachte niet uit een tekst kan halen? Precies, die vierjarige lerarenopleiding heeft bestaansrecht en dat is maar goed ook.

Daarom vind ik het zo ontzettend sneu voor al die native speakers. Zij worden verondersteld te kunnen fietsen, terwijl ze nog nooit op een fiets hebben gezeten. Ze moeten lesgeven, terwijl niemand ze dat heeft geleerd. Ondertussen zijn ze aangeschoten wild:

• leerlingen 'ruiken' dat ze deze docent op de kast kunnen krijgen;
• ouders  starten een lastercampagne, omdat ze deze docent kwijt willen;
• en ook collega's zijn minder collegiaal dan je mag verwachten.

Wanneer verlost iemand deze docenten uit hun lijden? Geef ze de keuze: ze moeten een docentenopleiding volgen of accepteren dat ze via een loopbaanbegeleider bemiddeld worden naar ander werk. 

Het moet vreselijk zijn voor docent B. Ik kan me niet voorstellen dat hij met plezier naar zijn werk gaat. De leerlingen hebben een hekel aan hem, tijdens mentoravonden is hij onderwerp van gesprek en ook zijn collega's laten hem tegenover ouders en leerlingen vallen als een baksteen. Werken is op die manier een zware belasting. Dat doet een mens dan alleen maar, omdat hij moet: een hypotheek, studerende kinderen en hongerige buiken die gevuld moeten worden. Wie houdt dat vol tot zijn 67e?

Schrijfwedstrijd 'Schrijf een blog!'

Doe mee aan de schrijfwedstrijd Schrijf een blog! en win een gratis schrijfparty. Heb je gewonnen? Dan kom ik op een avond of middag bij jou langs om een gratis workshop creatief schrijven te geven aan jou en je vrienden. Dat doe ik gewoon aan jouw keuken- of tuintafel!


Wat moet je doen om te winnen? Je schrijft een blog. De taal waarin je schrijft is Nederlands en je blog mag niet langer dan 400 woorden zijn. Het onderwerp van je weblog mag je zelf bepalen. Je blog stuur je voor 31 mei 2012 naar info@tekstbureau-tim.nl.


Van de mooiste blogs maak ik een e-book (liefhebbers kunnen dat boek natuurlijk ook laten drukken, dat kan bijvoorbeeld via Probook). Het e-boek kun je downloaden vanaf mijn blog en website.


Wat is een blog? Natuurlijk heeft Wikipedia een item over weblogs en op het volgende filmpje zie je hoe je een blog op Blogger maakt.

Heb je nog wat blogtips nodig? Op Frankwatching vind je er heel wat!


Tekstbureau T.I.M. bestaat dit voorjaar (preciezer: sinds eind april 2007) vijf jaar. Dat wil ik natuurlijk vieren en daarom schrijf ik deze wedstrijd uit. Schrijf een blog en win een schrijfparty!