Gisteravond was de laatste avond
van de reeks workshops Creatief Schrijven. Iedereen had weer fantastische,
ontroerende of spannende verhalen geschreven. Barbara en Margriet brachten
verrukkelijke, zelfgebakken cakes mee en Mira had proefdrukken bij zich van
'ons boek' (dat weer door Carmen, ook een deelneemster en een grafisch
vormgeefster, wordt vormgegeven). Halverwege de avond kwam zelfs Lisa, een
professionele fotografe, langs voor een groepsfoto. Dat had Carmen ook even
georganiseerd.
Dit had ik niet durven dromen toen in november het Grote Inspiratiedoeboek op mijn deurmat viel. Het Grote
Inspiratiedoeboek is een soort van zelfonderzoek/knutselboek waarmee je aan de
slag moet. Je gaat op zoek naar je droom, je geeft 'm vorm en daarna vertaal je
die droom naar de realiteit. Ik verwachtte dat eruit zou komen te rollen dat ik
mijn leven op z'n kop ging zetten. Maar nee, het is goed wat ik doe. Omgaan met
jonge mensen vind ik super en de rol van juf is mij op het lijf geschreven.
Alleen miste ik een flinke dosis creativiteit en inspirerende contacten.
Teksten schrijven is natuurlijk ook creatief, maar het moest nog veel creatiever.
Irene, Miranda, Carmen, Margriet, Barbara, Andrea, Dennis, Mira en Marjan. |
Al prakkiserend kwam ik dus op mijn workshops Creatief Schrijven.
Eind november knalde ik mijn persberichten, tweets en andere spam het internet
op en 14 januari zat ik met de eerste groep aan de tafel. Wat was dat een
ervaring! Wat een heerlijke mensen! Ik kan er geen bijvoeglijk naamwoorden voor
vinden. Als ik ze wel zou bedenken, dan zou je me waarschijnlijk verdenken van
een lsd-trip. Bij mij aan tafel zaten negen enthousiaste deelnemers die met een
rode blos op de wangen aan het werk waren. Ze scheurden, knipten en plakten een
moodboard in elkaar. Die spannende collages moesten natuurlijk een verhaal
opleveren en dat was ook zo. Op avond twee lazen ze hun opbrengst voor en ik
kan je verzekeren dat het niveau hoog was! Avond na avond zat ik op de juffenstoel
te genieten. Ze schreven prachtige verhalen naar aanleiding van rare
krantenartikelen, songteksten en bijzondere foto's. Elke nieuwe schrijfopdracht
werd bijna letterlijk met gejuich ontvangen. 'Moet het echt in 1000 woorden?
Mag het niet wat meer zijn?' Dit is waarom ik ooit het onderwijs in ben gegaan:
enthousiaste en leergierige mensen, echte en gezellige contacten en een
werkflow waar je vrolijk van wordt.
Over twee weken stromen de laatste verhalen mijn mailbox binnen.
Ditmaal schrijven de deelnemers een brief aan zichzelf. Ze kiezen een
gebeurtenis in hun leven en daarover gaan ze met zichzelf in gesprek. Ik noem
het ook wel psychologie van de koude grond. Wat zal deze opdracht voor
bijzondere schrijfsels opleveren?
Wil je ook zo'n workflow ervaren? Hier vind je meer informatie:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten