Vandaag voel ik me een loser. Ik heb altijd een grote mond over hoe het onderwijs ingericht moet worden en nu het er op aan komt, staak ik niet mee. Dat voelt niet goed en ik ben absoluut niet trots op mijzelf.
Waarom zit ik niet in de bus naar Amsterdam? Daar is een heel erg simpele reden voor. Ik heb een dikke duizend collega's en ik weet van zeven mensen dat ze gaan staken. Ik heb serieus mijn best gedaan mijn naaste collega's te motiveren en ik heb ook rondgemaild naar andere afdelingen. Vrijwel niemand wil staken. Natuurlijk had ik mij bij die paar stakende collega's aan kunnen sluiten, maar dat vind ik eng. Niet omdat staken eng is, maar omdat ik opzie tegen de mogelijke consequenties. Ik weet hoe het werkt in dit soort grote organisaties. Ik ken de krachten. Als je die tegen je krijgt, dan moet je heel hard zwemmen. Dat heb ik jaren geleden meegemaakt en ik kon mijn hoofd amper boven water houden. Mijn opponenten werken hier inmiddels niet meer, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Daarvoor is mijn baan mij te lief.
Daarom staak ik niet, maar dat betekent niet dat ik het eens ben met de bezuinigingen rondom passend onderwijs. Dagelijks zie ik hoe moeilijk sommige leerlingen (rugzakleerlingen) het hebben in het reguliere onderwijs. Het is geweldig dat ze bij ons terecht kunnen, maar zonder extra begeleiding redden deze jongens (ik heb vooral jongens) het niet. Het is jammer, dat we over een paar jaar weer een verloren groep jongeren hebben. Jongeren die zonder startkwalificatie van school zijn gegaan, omdat ze zijn verzopen in die immens grote onderwijsinstellingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten