Scheiden van je kind

'Dag lieverd, ik ga weg. Mama en papa gaan scheiden en daarom ga ik ergens anders wonen. Ik denk niet dat ik je nog vaak zal zien, want ik heb recht op een nieuwe start, een nieuw leven. Ik ga op zoek naar een nieuwe vrouw en misschien krijg ik met haar wel nieuwe kindjes. Jij blijft bij je moeder, die heks, want in mijn nieuwe leven is geen plaats voor oude dingen. Dus ook niet voor jou, mijn lieve kind!'

Ik denk niet dat veel vaders, of moeders, deze boodschap uitspreken of willen uitspreken als ze het echtelijk huis voorgoed verlaten. Als ouders gaan scheiden, dan zeggen ze doorgaans tegen hun kroost dat er voor hen niets zal veranderen. Ze kunnen papa of mama zo vaak zien als ze willen, want zowel papa als mama houdt heel erg veel van zijn of haar kind.

Toch is de realiteit dikwijls anders. Kinderen blijven doorgaans bij hun moeder wonen en vader gaat weg. De eerste weken komt hij trouw om de veertien dagen zijn kind(eren) halen, maar als hij eenmaal aan het vrije leven heeft geroken, dan worden de meetings minder en kouder. Tot hij het helemaal laat afweten.

Voor veel kinderen is dat de realiteit. Zij spreken hun vader nauwelijks en hij draagt ook niet bij in de financiën. Kinderen van gescheiden ouders groeien niet op van lucht en ze hebben ook niet minder zorg nodig dan kinderen uit complete nesten. Ik denk zelfs dat ze meer zorg nodig hebben dan kinderen die bij beide ouders wonen. Daarom werkt en zorgt de moeder zich een slag in de rondte, want gelukkig heeft zij haar hart wel op de juiste plaats zitten en ook bezit ze over een flinke dosis verantwoordelijkheidsgevoel. 

Vooropgesteld, het gaat niet altijd zo. Als ik om mij heen kijk of als ik luister naar de verhalen van gescheiden ouders, dan zijn er ook vrouwen die hun kinderen moederziel alleen achterlaten. Ook zijn er vaders die een baan en de zorg voor de kinderen combineren, omdat ze zielsveel van hun kinderen houden en begrijpen dat kinderen recht hebben op een goede verzorging. Maar dat zijn allemaal wel uitzonderingen. Over het algemeen blijft moeder met de kinderen achter en vader start met het bouwen aan een nieuw en beter leven.

Ik ken een vrouw die zich hier zo kwaad over maakte, dat ze besloot een advocaat te bellen. Voor de zoveelste keer had hun kindje een hele vrijdagmiddag tevergeefs, met een ingepakt koffertje naast zich, voor het raam staan wachten. Deze moeder wilde van haar ex-man, ook de vader van haar kind, eisen dat hij zijn co-ouderschap fatsoenlijk zou invullen. Desnoods wilde ze dat voor de rechter laten komen. Ook wilde ze dat hij de alimentatie continueerde, want ook daarin liet hij het afweten. De advocaat had oren naar een rechtszaak omtrent de alimentatie. Dat is een makkie, want de wet is immers stellig over hoe dat in elkaar steekt. Over de co-ouderschapkwestie was hij heel duidelijk: "Mevrouw, u bent een ontaarde moeder, omdat u uw kind wilt achterlaten bij een volwassene die niet voor het kind wil zorgen." Hoe kon ze zo veeleisend en wreed zijn?!

Ook hoor ik met regelmaat over vaders die bij de rechter mooi weer spelen: "Natuurlijk wil ik kinderalimentatie betalen," en ze gaan akkoord met elke regeling die de rechter en de advocaten voorstellen. Tot het puntje bij het paaltje moet komen, want dan geven ze niet thuis. Uiteindelijk betalen ze geen cent en leggen ze elke vordering naast zich neer. Het is dus blijkbaar mogelijk om tegen een rechter a te zeggen en b te doen. Daar kom je mee weg, want als de vrouw een deurwaarder inschakelt, dan start de man doodleuk een kort geding. Dan moet ze, in verband met hoge kosten, die deurwaarder wel terugroepen. Ik hoor zelfs over mannen die zich laten ontslaan en die doodleuk van een uitkering gaan leven. Van een kale kip kun je niet plukken en ze leven liever zelf in armoede dan 1 euro bij te dragen aan de zorg voor het ex-gezin.

Zo leven veel kinderen in financieel zwaar weer en in een relationele situatie die meer wegheeft van een oorlogsgebied dan van een liefdevol familieverband. Het is dus ook niet raar dat er allerlei onderzoeken zijn waaruit blijkt dat kinderen van gescheiden ouders het minder goed doen. 

Hoe gaan we dit dilemma oplossen? Moeten alle in de steek gelaten moeders (en een enkele vader) de gang naar de rechter maken? Levert dat het gewenste gedrag op? Ik denk het niet. 

Weet je wat me de afgelopen jaren ook is opgevallen? Hoe vaak ik buitenstaanders dat ongewenste gedrag van vaders heb horen goedpraten. Ooit zei een buurvrouw over haar gescheiden broer of zwager: "Het is toch wel triest dat die jongen zoveel alimentatie moet betalen. Hij heeft er toch recht op om een nieuw leven op te bouwen?" Hoe vaak ik wel niet hoor dat kinderen 'geïndoctrineerd' zijn door de moeder en dat het daarom volkomen terecht is dat vader niet met zoveel negativiteit te maken wil hebben. "Ze komen wel weer terug bij papa als ze volwassen zijn..." 

Die publieke opinie moet veranderen! We moeten het met z'n allen afkeuren dat vaders van hun kind(eren) scheiden. Waarom denk je dat minder moeders dan vaders dit kunstje flikken? Niet omdat moeders van nature betere mensen zijn, maar omdat de publieke opinie zich altijd keert tegen een moeder die haar kinderen in de steek laat. Voor zo'n vrouw heeft niemand een goed woord over. Die manier van denken moet ook gaan gelden voor vaders, omdat elk kind recht heeft op liefde en zorg. Ook de kinderen van gescheiden ouders!